سلام حضرت خاتم أنبیاء(ص) بر حضرت باقر اوصیاء(ع)
نوشتاری از استاد محمدعلی اردستانی تهرانی عضو هیأت علمی گروه فلسفه پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی به مناسبت میلاد فرخندۀ ابا جعفر محمد بن علی امام باقر علیه السلام
صحابی جدّ او در خلوتی به او ابلاغ کرد: رسول خدا (ص) به من فرمود: هنگامی که او را درک کردی، از سوی من به او «سلام» برسان، و والد او شکوه و برکت و خصوصیت این «سلام» را برای بشریت بیان کرد.
شیخ ابوجعفر محمد بن یعقوب بن اسحاق رازی [شیخ کلینی] نقل می کند که در نسخه صفوانى است: علی بن ابراهیم از پدرش از حنان بن سَدیر از فُلَيح بن ابى بكر شيبانى، گفت: قسم به خدا، من نزد ابا الحسن على بن حسين امام سجاد زین العابدین (ع) نشسته بودم و فرزندانش نزد او بودند هنگامی که جابر بن عبد اللّه انصارى نزد او آمد و بر او سلام كرد، سپس دست ابا جعفر محمد بن علی امام باقر (ع) را گرفت و با او خلوت كرد و گفت: رسول خدا (ص) به من اخبار کرد كه من مردى از اهل بیت او را درک مى كنم كه به او محمد بن على گفته می شود و به ابا جعفر کنیه آورده می‌شود، پس هنگامی که او را درک كردى، از سوی من به او سلام برسان.
راوی گوید: جابر بن عبد اللّه انصارى رفت و امام باقر (ع) برگشت و با پدرش امام سجاد (ع) و برادرانش نشست و چون نماز مغرب را خواند، امام سجاد (ع) به او فرمود: جابر بن عبد الله انصارى با تو چه گفت؟ امام باقر (ع) گفت: جابر بن عبد الله انصارى گفت: رسول خدا (ص) فرمود: تو مردى از اهل بیتم را درک مى كنی كه اسمش محمد بن على است و به ابا جعفر کنیه آورده می‌شود، پس از سوی من به او سلام برسان. آنگاه پدرش به او فرمود: گوارا باد بر تو اى پسرم! چیزی که خدای تعالی از سوی رسولش تو را از بین اهل بیتت بدان تخصیص داده است؛ برادرانت را بر اين آگاه نساز تا برايت مكرى بسازند، چنان‌كه برادران يوسف براى يوسف (ع) مکر ساختند.[۱]
[۱]. فِي نُسْخَةِ الصَّفْوَانِيِّ: عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَنَانِ بْنِ سَدِيرٍ، عَنْ فُلَيْحِ بْنِ أَبِي بَكْرٍ الشَّيْبَانِيِّ، قَالَ: وَ اللّه، إِنِّي لَجَالِسٌ عِنْدَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ و عِنْدَهُ وُلْدُهُ إِذْ جَاءَهُ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ الله الْأَنْصَارِيُّ، فَسَلَّمَ عَلَيْهِ، ثُمَّ أَخَذَ بِيَدِ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ، فَخَلَا بِهِ، فَقَالَ: إِنَّ رَسُولَ اللّه صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَخْبَرَنِي أَنِّي سَأُدْرِكُ رَجُلًا مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ يُقَالُ لَهُ: مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ يُكَنّىٰ أَبَا جَعْفَرٍ، فَإِذَا أَدْرَكْتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلَامَ. قَالَ: و مَضىٰ جَابِرٌ، و رَجَعَ أَبُو جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ، فَجَلَسَ مَعَ أَبِيهِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلاَمُ وَ إِخْوَتِهِ، فَلَمَّا صَلَّى الْمَغْرِبَ، قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ لِأَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ: أَيَّ شَيْ‌ءٍ قَالَ لَكَ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ اللّه الْأَنْصَارِيُّ؟ فَقَالَ: قَالَ: إِنَّ رَسُولَ الله صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ قَالَ: إِنَّكَ سَتُدْرِكُ رَجُلاً مِنْ أَهْلِ بَيْتِيَ اسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ، يُكَنّىٰ أَبَا جَعْفَرٍ، فَأَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلَامَ. فَقَالَ لَهُ أَبُوهُ: هَنِيئاً لَكَ – يَا بُنَيَّ – مَا خَصَّكَ اللّه بِهِ مِنْ رَسُولِهِ مِنْ بَيْنِ أَهْلِ بَيْتِكَ، لَا تُطْلِعْ إِخْوَتَكَ عَلىٰ هٰذَا، فَيَكِيدُوا لَكَ كَيْداً، كَمَا كَادَ إِخْوَةُ يُوسُفَ لِيُوسُفَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ. شیخ محمد بن یعقوب کلینی؛ ج۲، ص۵۴-۵۵.
