به گزارش اداره روابط عمومی و اطلاع‌رسانی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی و به نقل از رسا، آیت‌الله علی‌اکبر رشاد رییس و موسس پژوهشگاه،روز یکشنبه ۲۳ اردیبهشت ماه جاری در درس خارج فقه که در مدرسه علمیه امام رضا(ع) برگزار شد، گفت: امام علی(ع) خطاب به جناب کمیل می‌فرمایند: آگاه باش، در سینه من دانش بسیاری انباشته است اگر به خاطر این دانش و علم فراوانی که در سینه‌ام داشتم کسی را می‌یافتم که بتواند این دانش را حمل کند به طور قطع علم خود را به او انتقال می‌دادم.
وی افزود: مقصود از این کلام نورانی آن است که حقیقت دانش به دانشور و دانشجو وابسته بوده و در گرو آن است که کسانی باشند که دانش را تلقی کنند از این رو امام با حسرت و اندوهی فراوان می‌فرمایند: کسی نیست این دانش را من به او منتقل کنم.
آیت‌الله رشاد ادامه داد: در بسیاری از مواقع آن بزرگوار تاسف می‌خوردند که علوم بسیاری وجود دارد ولی حاملان لایقی برای انتقال آن علوم یافت نمی‌شود و چقدر بشریت و تاریخ از این بابت متضرر شده است زیرا اگر کسانی لایق کسب علوم امیر بودند و می‌توانستند آن علوم را دریافت کنند و به نسل‌های دیگر منتقل کنند شاید امروز وضع بشر طور دیگری می‌شد و این در همه حوزه‌ها اعم از حوزه علوم انسانی و حوزه علوم طبیعی جاری است.
رییس پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی با استناد به برخی روایات، بیان داشت: امام علی(ع) خطاب به مردم می‌فرمایند: من اگر بخواهم از آب نور تولید می‌کنم؛ در آن دوران این سخن قابل درک برای مردم نبود و به قدری سطح درک و فهم مردم آن روزگار پایین بود که تعداد موی شتران‌شان را از حضرت سوال می‌کردند و این سبب تاسف و تاثر حضرت می‌شد.
آیت‌الله رشاد با استناد به کلام امیر که فرمودند: انسان‌ها پیش روی من چهار دسته هستند، گفت: حضرت فرمودند: دسته نخست کسانی هستند که من نمی‌خواهم علم خودم را به آنان بدهم هرچند تیز هوش باشند چون آنان از علم سو استفاده می‌کنند، دسته دوم انسان‌های کم هوش و فاقد بصیرت‌اند که نمی‌توانند اطراف خود را ببینند و در معرض شبهه قرار دارند و به چهارپایان چرنده دشت شبیه هستند، دیگر افراد اسیر شهوات هستند و نمی‌توان به آنان علم داد و دسته چهارم گرفتار دنیا و مال دنیا هستند که اینان نیز مناسبتی با علم ندارند تا رهبر دین شوند.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: امام با تاسف می‌فرمایند: در فقدان حاملان علم، علم از بین می‌رود و این نشان از این حقیقت دارد که آنچه امام از علوم در سینه داشتند با وداع از دنیا نابود می‌شود و این مایه تاسف برای حضرت بود.
