وحدت« امام»
نوشتاری از حجت‌الاسلام محمدصفر جبرئیلی عضو هیأت علمی گروه کلام اسلامی و الهیات جدید پژوهشگاه
یکی از آموزه های اعتقادی تشیع امامی ضرورت «یکی بودن امام» در هر دوره زمانی و مکانی است اگر در دوره ای دو ویا چند امام حضور داشته باشند یکی از آنها امام «ناطق» ، « حاکم » و «رهبر» جامعه است (کلینی ، الكافي (الإسلامية)، ج۱، ص: ۱۷۸ ) درنقلی آمده است که در دوران حضور حسنین علیهماالسلام یکی از شیعیان راستین و پای بند مکتب علوی به نام قیس بن سعد بن عباده نسبت به عملکرد سیاسی امام حسن علیهالسلام ابهام داشت و گله مندانه نزد امام حسین علیه السلام رفت و طرح بحث کرد آن حضرت باصراحت تمام فرمود « َ يَا قَيْسُ إِنَّهُ إِمَامِي يَعْنِي الْحَسَنَ (ع).»حسن امام است و پیروی از او واجب است. (رجال کشی ، ص ۱۱۰، ش۱۷۶)
امروزه با پذیرش «نظام امامت محور» در استمرار بخشی به امر نبوت و رسالت پیامبراکرم صل الله علیه واله وسلم و امامت امامان اهلبیت علیهمالسلام باید بر وحدت در زعامت و رهبری جامعه تاکید ورزید و آن را عامل اتحاد و همدلی آحاد مردم و معیار و ملاک عملکرد جریان ها و جناح های سیاسی دانست تا «اقتدار » جامعه اسلامی ایرانی در سطح منطقه و جهان بیش از پیش ظهور وبروز یافته و دست بالای حاکمیت حق بر باطل را نشان داده و زمینه پیروزی جبهه حق علیه باطل را فراهم آورد ان شاء الله.
