آدمی در صراط سلوک با مقامات و احوالش همواره در حال شدن است، با یک حرکت جوهری طولی و استکمالی در فراخنای وجودش به سوی ساحت قدس ربوبی در سفر است؛ حرکتی که در پی اتحاد اعمال سلوکی با وجود باطنیش رخ می‌دهد و با معرفت توحیدی شدت مییابد و از پیچ و تاب‌های دنیای مادی گذر می‌کند و آهسته آهسته مراتب نظام هستی را درمی‌نوردد تا در نهایت به آن ساحت قدسی می‌رسد.
