به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، حجت الاسلام و المسلمین عبدالحسین خسروپناه عضو هیأت علمی گروه فلسفه پژوهشگاه صبح امروز در همایش حکمت اسلامی و علو طبیعی درباره پیوند حکمت اسلامی و طبیعت شناسی اظهار کرد: حکمت واژه‌ای ایرانی اسلامی است در هیچ فرهنگ و سنت دیگری وجود ندارد، هیچ معادلی هم ندارد.
وی افزود: حکمت یک مفهوم قرآنی و اسلامی است و در ادبیات ایرانی شکل گرفته است، حکمت از سنخ علم است و عمل، که ساحت دانش و بینشی آن علم نافع مبتنی بر خرد ناب است.
عضو هیأت علمی گروه فلسفه پژوهشگاه گفت: حکمت در ساحت منش عبارت است از فضایل اخلاقی، در اشعار بزرگان حکمت را متناسب با فضیلت گرفتند لذا جفا به حکمت است که متناسب با فلسفه بدانیم.
خسروپناه ادامه داد: اخلاق، علم، علوم طبیعی، فیزیک، شیمی، علوم انسانی، فلسفه، الهیات و علم کلام همگی حکمت است. در واقع هر دانشی که زاییده عقل است حکمت است. حکمت مقابل جهل است.
وی ادامه داد: نسبت حکمت و طبیعت شناسی می‌تواند به چند سوال تبدیل شود، نسبت آموزه‌های دینی و طبیعت شناسی، نسبت علوم انسانی و علوم طبیعی با طبیعت شناسی و نسبت آموزه‌های دینی و طبیعت شناسی. طبیعت شناسی در قرآن هم است اما آیا طبیعت شناسی در قرآن طبیعت شناسی علمی را حساب کرد و اینکه اعجاز قرآن است، پاسخم منفی است، به نظر بنده نظرات سحابی و علامه طباطبایی در این زمینه اشتباه است، پارادایم قرآن با علم متفاوت است، علم جزیی نگر است، علم دنبال جزیی شدن، دنبال جدول مندلیف و اتم است، اما زبان قرآن اینچنین نیست، قرآن طبیعت شناسی دارد، اما نه طبیعت شناسی علمی. تلاش بیهوده است که بخواهیم نظریات علم را از قرآن استخراج کنیم.
عضو هیأت علمی گروه فلسفه پژوهشگاه بیان کرد: طبیعت شناسی در قرآن همراه با خلقت شناسی است، همواره مبدا و معاد اشاره دارد جلوی طبیعت ماتریالیستی را بگیرد نه اینکه جلوی طبیعت شناسی علمی را بگیرد. طبیعت شناسی قرآن با پارداریم طبیعت شناسی علم متفاوت است.
خسروپناه گفت: فلسفه و علم کلام، طبیعت شناسی دارند، اما جایگزین طبیعت شناسی مدرن نمی‌شود. اما طبیعت شناسی را باید خلقت شناسی پیوند زد. در طبیعت شناسی به بنیان‌های هستی شناسی و خلقت شناسی نیاز داریم.
