به گزارش اداره روابط عمومی و اطلاع‌رسانی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی و به نقل از مهر، دکتر ابراهیم دادجو عضو هیأت علمی گروه معرفت‌شناسی پژوهشگاه در نشست فلسفه اسلامی و علوم انسانی اسلامی که به همت دبیرخانه دائمی کنگره بین المللی علوم انسانی اسلامی در بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی برگزار شد، با ارائه مقاله خود با موضوع «مسیر بازسازی فلسفه اسلامی و استلزامات فلسفه علمی» اظهار کرد: ما می‌توانیم از ذخائر علمی ۴۰ سال اخیر جریان ذات‌گرایی و واقع‌گرایی جدید استفاده کرده و با تحلیل، نقد، و بازسازی آن، به بازسازی فلسفه اسلامی بپردازیم.
وی اظهار کرد: فلسفه اسلامی در جریان ذات‌گرایی جدید، به خوبی می‌تواند خود را بازسازی و بروز کند و با نظر به ذات و خواص ذاتی علوم، در پیشبرد علوم و در حل و فصل واقع‌بینانه مسائل و مشکلات سهم به سزائی داشته باشد.
دادجو با بیان اینکه فلسفه اسلامی به نسبت علوم انسانی پویا نیست، افزود: فلسفه اسلامی اکنون تحت تاثیر فلسفه‌ها و فلسفه علم‌هایی همچون هیوم‌گرایی، کانت‌گرایی، عمل‌گرایی، پوزیتیویسم و غیره در حال رشد و بالندگی است و اندیشمندان عمدتاً تحت تأثیر همین فلسفه‌ها است که از فلسفه اسلامی برداشت‌هایی غیرواقع‌گرایانه به دست می‌آورند.
این استاد دانشگاه با اشاره به بازسازی اموری همچون الگوی اسلامی ایرانی و تمدن نوین اسلامی تصریح کرد: فلسفه اسلامی در مقطع فیزیک نسبیت و کوانتوم نیازمند بازسازی بر طبق لوازم فکری فلسفی فیزیک نسبیّت و کوانتوم است و این کار مستلزم شناسایی جریان ذات‌گرایی و واقع‌گرایی جدید و بازسازی آن بر وفق بنیان‌های فلسفه اسلامی است.
وی گفت: با توجه به تقدم علوم طبیعی بر علوم انسانی، فلسفه اسلامی نیازمند آشنایی با علوم طبیعی جدید و لوازم معرفت‌شناختی و روش‌شناختی آن‌ها در معرفت‌شناسی و فلسفه علم هستیم.
عضو هیأت علمی گروه معرفت‌شناسی پژوهشگاه بیان کرد: فلسفه اسلامی هم کار بازسازی خود و هم کار سهیم شدن در پیشبرد سایر علوم و امور را از طریق فلسفه عمومی، معرفت‌شناسی و فلسفه علم، یعنی از طریق مابعدالطبیعه، شناخت و روش شناخت علمی به پیش می‌برد.
دکتر دادجو افزود: فلسفه اسلامی، با تعیین رویکرد واقع‌گرایانه‌ای که نسبت به سه ضلع فلسفه عمومی، معرفت‌شناسی و فلسفه علم دارد، به روش عقلی، به فلسفه علوم طبیعی، فلسفه علوم انسانی و فلسفه علوم انسانی اسلامی پرداخته و با تبیین واقع‌گرایانه و عقلانی‌ای که از آن‌ها به دست می‌دهد در پیشبرد آن‌ها سهیم شده و آن‌ها را بنیان‌های روش‌شناختی پیشبرد علوم و امور قرار می‌دهد.
