على(ع)سى سال پس از عام الفيل در كعبه متولد شد. اين فضيلتْ تنها از آن او است. آن حضرت از اوان كودكى به خانه پيامبر رفت و در دامان رسالت رشد يافت. على(ع)نخستين مردى بود كه به اسلام گرويد. او پيش از آن نيز در همه امور، پيرو پيامبر بود و هرگز به خداوند شرك نورزيد. على(ع)نخستين نماز خويش را در ده سالگى به پيامبر اقتدا كرد. سه سال بعد، در ماجراى «يوم الانذار»، پيامبر خلافت و امامت او را بر همگان آشكار ساخت. در ايام تبعيد مسلمانان به شعب ابوطالب، على(ع)بارها در بستر پيامبر مى خفت تا جان او را از گزند دشمنان پاس بدارد. در سال دهم بعثت، همراه پيامبر به طائف رفت و در سال سيزدهم، محافظت از پيامبر را در «عقبه اولى» برعهده گرفت. فضيلت ديگر آن حضرت اين است كه براى شكستن بتى بر بام كعبه، بر فراز شانه پيامبر رفت و آن بت را به زير آورد. در ليلة المبيت، مرگ را به جان خريد، بر جاى پيامبر خوابيد و جان او را از هجوم تيغ ها رهانيد.
پس از هجرت پيامبر به مدينه، على(ع)دختر و خاندان آن حضرت را به سرپرستى و حمايت خويش به مدينه كوچاند.
پيامبر يك بار در مكه و بار ديگر در مدينه و در آغاز هجرت، با على(ع)پيمان اخوت بست. دو سال پس از هجرت محمد(ص) به فرمان خداوند، فاطمه(س) را به ازدواج امام درآورد. على(ع)جز غزوه تبوك، در همه غزوات پيامبر شركت داشت و در همه آن جنگ ها بزرگ ترين سردار اسلام بود. در تمام اين عرصه ها و صحنه ها، پيامبر فضيلت هاى على(ع)را تذكار مى داد و در بسيارى از موارد، امامت و خلافت او را يادآور مى شد. حضور على(ع)در ماجراى ابلاغ آيات برائت از مشركان و واقعه مباهله، از جمله آن عرصه ها است. پيامبر در رويداد غديرخم، به آشكارترين گونه ممكن، على(ع)را به جانشينى و امامت امت منصوب ساخت و براى او از همگان بيعت گرفت. در واپسين روزهاى حيات پيامبر، على(ع)تنها همدم و همراز پيامبر بود و آخرين رازها را از زبان او مى شنيد. سرانجام، محمد(ص) در حالى كه سر به دامان على(ع)نهاده بود، چشم از جهان فروبست.
