على(ع)سى سال پس از عام الفیل در کعبه متولد شد. این فضیلتْ تنها از آن او است. آن حضرت از اوان کودکى به خانه پیامبر رفت و در دامان رسالت رشد یافت. على(ع)نخستین مردى بود که به اسلام گروید. او پیش از آن نیز در همه امور، پیرو پیامبر بود و هرگز به خداوند شرک نورزید. على(ع)نخستین نماز خویش را در ده سالگى به پیامبر اقتدا کرد. سه سال بعد، در ماجراى «یوم الانذار»، پیامبر خلافت و امامت او را بر همگان آشکار ساخت. در ایام تبعید مسلمانان به شعب ابوطالب، على(ع)بارها در بستر پیامبر مى خفت تا جان او را از گزند دشمنان پاس بدارد. در سال دهم بعثت، همراه پیامبر به طائف رفت و در سال سیزدهم، محافظت از پیامبر را در «عقبه اولى» برعهده گرفت. فضیلت دیگر آن حضرت این است که براى شکستن بتى بر بام کعبه، بر فراز شانه پیامبر رفت و آن بت را به زیر آورد. در لیله المبیت، مرگ را به جان خرید، بر جاى پیامبر خوابید و جان او را از هجوم تیغ ها رهانید.
پس از هجرت پیامبر به مدینه، على(ع)دختر و خاندان آن حضرت را به سرپرستى و حمایت خویش به مدینه کوچاند.
پیامبر یک بار در مکه و بار دیگر در مدینه و در آغاز هجرت، با على(ع)پیمان اخوت بست. دو سال پس از هجرت محمد(ص) به فرمان خداوند، فاطمه(س) را به ازدواج امام درآورد. على(ع)جز غزوه تبوک، در همه غزوات پیامبر شرکت داشت و در همه آن جنگ ها بزرگ ترین سردار اسلام بود. در تمام این عرصه ها و صحنه ها، پیامبر فضیلت هاى على(ع)را تذکار مى داد و در بسیارى از موارد، امامت و خلافت او را یادآور مى شد. حضور على(ع)در ماجراى ابلاغ آیات برائت از مشرکان و واقعه مباهله، از جمله آن عرصه ها است. پیامبر در رویداد غدیرخم، به آشکارترین گونه ممکن، على(ع)را به جانشینى و امامت امت منصوب ساخت و براى او از همگان بیعت گرفت. در واپسین روزهاى حیات پیامبر، على(ع)تنها همدم و همراز پیامبر بود و آخرین رازها را از زبان او مى شنید. سرانجام، محمد(ص) در حالى که سر به دامان على(ع)نهاده بود، چشم از جهان فروبست.
