نکته‌ای برای بی‌قراری های روزهای کرونا

 

به گزارش اداره روابط عمومی و اطلاع رسانی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، و به نقل از خبرگزاری مهر حجت الاسلام والمسلمین محمدباقر پورامینی، عضو هیات علمی و مدیر گروه کلام پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در یادداشتی به مناسبت شیوع بیماری کرونا در جهان به نکاتی برای بی‌قرارهای روزهای کرونا پرداخته است:

۱. در این روزهای سخت کرونا، یک خلوت و پیوند می‌تواند آرامشی برای بی قراری‌ها باشد.

دعا نسخه روح بخشی است برای انس و وصل به تمام زیبایی‌ها و کمالات واقعی؛

یک حرکت است و رسیدن به سرچشمه وجود؛

یک لبیک است؛ پاسخی مثبت به دعوتی برای رهایی و آرامش؛

او ما را می‌خواند و به خوبانش نشانی را هم داده است؛ بسیار نزدیک، آن هم بی هیچ مانع و نوبت.

چه دعوتی روحبخش‌تر و امیدآفرین تر از این فراخوان عمومی:

وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَهَ الدّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجیبُوا لی وَ لْیُؤمِنُوا بی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ؛ [۱]

و هر گاه بندگان من، از تو درباره من بپرسند، (بگو) من نزدیکم، و دعای دعاکننده را- به هنگامی که مرا بخواند- اجابت می‌کنم، پس (آنان) باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند، باشد که راه یابند.

سخن از دعاست؛ همان خواندن خداوند و یاری جستن از او؛ که در این روزها به شدت نیاز به آن را احساس می‌کنیم.

گفت پیغمبر که حق فرموده است

‏من نگنجم هیچ در بالا و پست‏

در زمین و آسمان و عرش نیز

من نگنجم این یقین دان ای عزیز

در دل مؤمن بگنجم ای عجب‏

گر مرا جویی در آن دل‌ها طلب‏ [۲]

۲. گاه سختی‌ها، بیماری‌ها و بلاهایی چون کرونا، با همه زشت نمایی‌ها و شاخ و شانه کشیدن هایش، فرشته نجات دلمان می‌شود؛ ما را از سراب فراری داده و به آب هُل مان می‌دهد، تا لختی طعم شیرین دعا را به ما بچشاند.

گویا همین گرفتاری هاست که با دل‌هایمان دست و پنجه نرم می‌کند؛ آن را از خار و خاشاک می زداید و آب و جارویش می‌کند و از آن، راهی به سوی خدا می‌گشاید.

شاید هم این همه محنت و فشار، راهی است تا دل رمیده را مهار کند؛ آن را به شدت می‌چلاند تا دردمان بگیرد؛ آن وقت است که آدمی با تمام وجود فریاد می‌زند: خدا!

این یک میل طبیعی است که انسان را به سوی خدا می‌کشاند؛

وَ فی‏ أَنْفُسِکُمْ أَ فَلا تُبْصِرُونَ [۳]؛

و [نیز] در وجود شما [نشانه‌هایی است‏] آیا نمی‌بینید؟»

ای اخی دست از دعاکردن مدار

با اجابت یا رد اویت چه کار [۴]

۳. هر گونه می‌توان خدا را صدا کرد و با او انس گرفت، اما بهتر است «چگونه خواندن خدا» و «سبک دعا کردن» را نیز بیاموزیم؛ آنکه چگونه با او صحبت کنیم، با چه زبانی فقر خویش را واگویه سازیم و در پی درمان بی چارگی مان باشیم.

«صحیفه سجادیه» منشور بی مانندی است برای دعا کردن و از او خواستن.

گوهری است گم نام در میان ما، اما نام آشنا برای دیگران!

«آنه ماری شیمل»، محقق و نویسنده توانای آلمانی است که چند صباحی در ایران زیست؛ جذبه عرفان اسلامی او را به صحیفه سجادیه کشاند و عهد کرد چند دعای آن را به زبان آلمانی ترجمه و منتشر کند؛ این سخن اش شنیدنی است: مادرم در یکی از بیمارستان‌های لایبزیک بستری بود. هر وقت به او سر می‌زدم، پس از آن که به خواب می‌رفت، در گوشه‬ ‏ای از آن اتاق به کار پاک‬ ‏نویس ترجمه‌های صحیفه مشغول می‌شدم. در کنار مادرم، خانمی بسیار محترم بستری بود که کاتولیک مؤمن و متعصبی به نظر می‌آمد. وقتی فهمید من دعاهای اسلامی را ترجمه می‌کنم، دل‬ گیر شد و گفت: مگر در مسیحیت و مکتب مقدس خودمان کمبودی داریم که تو به دعاهای اسلامی روی آورده‬ ‏ای؟ ترجمه‏‬ ام که چاپ شد، یک نسخه از آن را برایش فرستادم. یک ماه بعد، تلفن کرد و گفت: «صمیمانه از هدیه این کتاب، سپاس‏گزارم؛ زیرا هر روز به جای دعای معمول خود، آن را می‌خوانم» [۵].

قرارمان در این نوشتار همراهی با فرازهایی از صحیفه سجادیه باشد؛ انشاء الله.

۴. در صحیفه سجادیه با ده‌ها مسئله و موضوع درباره زندگی یک انسان کامل رو به رو هستیم؛ آنکه چگونگی زندگی توحیدی داشته باشیم؛ با اضلاع مختلف جامعه چه تعاملی شایسته است و به وقت سختی‌ها و محنت ها راه برون را در کجا بجوییم؛

«فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِی یَا رَبِّ ذَرْعاً، وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَیَّ هَمّاً، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَی کَشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ، فَافْعَلْ بِی ذَلِکَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ، یَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ؛

ای پروردگار، در برابر این محنت که بر من وارد آمده بی‏‬ طاقتم و پیمانه شکیباییم از آن اندوه که نصیب من گردیده اینک لبریز است. تنها تویی که توانی آن اندوه را از میان برداری و آن بلا را که بدان گرفتار آمده‬ ‏ام دفع کنی. پس مرا از بند بلا وارهان اگر چه شایسته آن نباشم..» [۶].

پی نوشتها:

[۱]. بقره، آیه ۱۸۶.

[۲] مثنوی معنوی، ج ۱، ابیات ۲۶۵۳ – ۲۶۵۵

[۳] ذاریات، آیه ۲۱.

[۴] مثنوی معنوی، ج ۶، ص ۱۰۲۶، ابیات ۲۳۴۴ – ۲۳۴۵.

[۵]. بانوی شرق شناس، ترجمه محبوبه پلنگی، ماهنامه پیام زن، فروردین ۱۳۸۱، ص ۳۲.

[۶] فرازی از دعای هفتم صحیفه سجادیه.