ردادی اظهار کرد: ویروس کرونا یک جهان معنوی جدیدی را به روی انسانها گشود که شرایط آن با جهان قبلی کاملاً متفاوت است.
عضو هیات علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی به نقش دولت در این جهان معنوی جدید اشاره کرد و گفت: دولت طی صد سال اخیر نقش محوری داشته اما بعد از جریان کرونا، نقش دولت‌های ملی تا مقداری تضعیف شد و به بیانی ساده تر دولتها نتوانستند نقش مورد انتظار را ایفا کنند.
وی با اشاره به نقش دولتها در سطوح مختلف این ماجرا گفت: کشور چین در مرحله نخست یعنی پیشگیری از شیوع این بیماری غافلگیر شد اما کشورهای دیگر غافلگیر نشدند و با اطلاع از گسترش این بیماری اقدام کردند.
ردادی ادامه داد: البته دولت ایران هم به نوعی غافلگیر شد اما هیچ یک از دولت‌های توسعه یافته غربی که کاملاً از ماجرا مطلع بودند و می‌توانستند مانع از ورود این بیماری به کشورشان شوند موفق نشدند.
عضو هیات علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی با اشاره به عملکرد دولتها در مرحله دوم یعنی شیوع بیماری و ایجاد بحران گفت: متاسفانه در این مرحله هم دولتها چندان قوی ظاهر نشدند و حتی دولتهایی هم که به خاطر سابقه بالا و پیشرفته بودنشان انتظار بالایی از آنها می‌رفت در تامین مایحتاج و آرامش و هشدار دادن به مردم و کنترل بیماری موفق نشدند.
وی هم زیستی با بیماری را به عنوان مرحله سوم این قضیه دانست و گفت: با توجه به اینکه به قول کارشناسان ما دیگر دوران پساکرونایی نخواهیم داشت بنابراین باید با این بیماری زندگی کنیم و لذا برنامه ریزی در این خصوص ضروری است.
ردادی اظهار کرد: سازگار کردن شهروندان با این بیماری اتفاقی است که در حال رخ دادن است اما با توجه به سابقه‌ای که وجود دارد بعید می‌دانم این اتفاق به خوبی و با نمره قبولی امکان وقوع داشته باشد.
عضو هیات علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی با تأکید بر اینکه مهم ترین هدف دولت باید سازگار کردن شهروندان با این بیماری باشد افزود: رسانه‌ها همانطور که با انتشار ویروس ایدز در جهان فرهنگ سازی کردند باید درمورد ویروس کرونا هم این کار را انجام دهند تا در نهایت مردم با این ویروس سازگار شوند.
ردادی با تصریح بر اینکه دولت بدون همکاری مردم قادر به اداره کشور نیست گفت: شهروندان موظفند که از خودشان در برابر بیماری مراقبت کنند و به توصیه‌های وزارت بهداشت هم توجه لازم را داشته باشند البته مردم با دولت همکاری همدلانه‌ای داشتند و این نوع از همکاری در تاریخ ایران کم نظیر است.
