على(ع)با قرآن كريم رابطه اى جداناشدنى دارد. آن حضرت به كتابت قرآن پرداخته و آن را گردآورده است. همچنين قرآن را تفسير كرده و از شأن نزول و تأويل آيات آن سخن گفته است. به علاوه، قرآن در عقيده و رفتار على(ع)تجلى تام دارد. ترديدى نيست كه آيات بسيارى درباره آن حضرت نازل شده است. اين آيات را مى توان بر مبناى مهم ترين مصادر تفسيرى و روايىِ مكتب خلفا و اهل بيت(ع)در دوازده دسته طبقه بندى كرد.
آيت انفاق و آيت فروش جان به خداى سبحان، دو آيه اند كه درباره شخص على(ع)نازل شده اند. دسته دوم از اين آيات، درباره اهل بيت(ع)نازل شده اند كه على(ع)نيز يكى از آنان است. سوره «هل اتى»، آيت ايثار و آيت مباهله، در زمره اين دسته اند.
آيت خيرالبريه و آيت «مفلحون»، دو آيه اند كه درباره على(ع)و شيعيان او نازل شده اند. دسته چهارم، آياتى اند كه درباره على(ع)و ديگران نازل شده اند. اين آيات در سوره هاى نساء، انعام، اعراف، توبه، حجرات، احزاب و قصص قرار دارند.
آياتى كه درباره دشمنان على(ع)نازل شده اند، دسته پنجم آيات مذكورند. اين آيات در سوره هاى احزاب، مطففين، ملك، قلم، معارج، محمد، سجده و ق جاى دارند.
آياتى كه درباره محبت و ولايت على(ع)و لزوم اقتدا به او نازل شده اند، پنج آيه اند از سوره هاى توبه، مريم، رعد، زخرف و نمل. نُه آيه در سوره هاى بقره، مزمل، زمر، انعام، لقمان، مؤمن، واقعه، حشر و توبه، آياتى هستند كه درباره پيشگامى على(ع)در اسلام نازل شده اند.
هشتمين دسته از آيات مورد بحث، به همراهى على(ع)با پيامبر و يارى او اختصاص دارند و در سوره هاى تحريم، طه، اسراء، رعد، هود، انفال، مطففين و يوسف واقع شده اند. دسته نهم آياتى را در بر مى گيرد كه درباره ولايت على(ع)نازل شده اند. اين دسته شامل شانزده آيه در سوره هاى نبأ، صافات، حديد، حجر، ابراهيم، شعراء، كهف، هود، مائده، نساء و يونس است.
دسته دهم، شامل چهار آيه در سوره هاى احزاب، صف، آل عمران و نجم، درباره جهاد على(ع)نازل شده است. آياتى كه درباره علم على(ع)نازل شده اند، چهار آيه اند و در سوره هاى رعد، حجر، نحل وحاقه جاى دارند. دسته دوازدهم نيز هفت آيه است كه در سوره هاى اعراف، رعد، عبس، فصلت، مرسلات، قارعه و ق واقع شده اند و به وصف مقام على(ع)در قيامت اختصاص دارند.
