خدیجه(س) دختر خویلد، نخستین همسر پیامبر اسلام(ص) و مادر حضرت فاطمه(س)، در مکه به دنیا آمد و از قبیلة قریش بود. او در دوران جاهلیت به طاهره معروف بود. خدیجه(س) ثروت فراوانی داشت و افراد امین و کارآمد با سرمایة او تجارت می‌کردند و او به واسطة غلامش، میسره بر کار کارگزارانش نظارت می‌کرد. ثروت، شرافت، زیبایی و عفت خدیجه(س) سبب شده بود تا به او لقب «سیدة قریش» بدهند و بسیاری از بزرگان جامعة آن روز به خواستگاری او بروند. خدیجه(س) که از راست‌گویی و امانت‌داری محمد امین آگاه شد، به او پیشنهاد کرد تا با بخشی از دارایی خدیجه(س) تجارت کند و هردو در سود آن شریک شوند. پس از نخستین سفر تجاری محمد امین با سرمایة خدیجه(س)، آن دو با یکدیگر ازدواج کردند.
مورخان سن خدیجه(س) را در هنگام ازدواج ۴۰ و سن رسول خدا(ص) را ۲۵ سال ذکر کرده‌اند و برخی گفته‌اند که خدیجه(س) پیش از محمد(ص) با دو نفر دیگر به نام‌های ابوهاله و عتیق مخزومی ازدواج کرده بود.خدیجه(س) مادر تمامی فرزندان پیامبر(ص) به‌جز ابراهیم بود و شمار فرزندان محمد(ص) و خدیجه(س) را چهار دختر و دو پسر یا چهار دختر و سه پسر ذکر کرده‌اند که فاصلة سنی آنها یک سال بود، به‌جز فاطمه(س) که خود خدیجه(س) او را شیر داد، برای بقیه فرزندان دایه گرفت.
حمایت‌های مالی و معنوی خدیجه(س) از پیامبر(ص) و مسلمانان در سال‌های نخست بعثت و به‌ویژه در زمان محاصرة سه‌سالة بنی‌هاشم در شعب ابی‌طالب بسیار چشمگیر است، از این گذشته، خدیجه(س) بهترین حامی محمد(ص) در خانه و مرهمی بر آلام پیامبر(ص) در برابر آزار و اذیت مشرکان بود.
در مورد فضایل و مناقب حضرت خدیجه(س) باید گفت که او نخستین کسی است که اسلام آورد و همراه با پیامبر(ص) و علی۷ نماز خواند. او پیش از بعثت نیز، شرایط را برای عبادت و گوشه‌نشینی محمد(ص) در غار حرا فراهم می‌کرد که این حکایت از اعتقاد او به خدای یگانه دارد. مقام خدیجه(س) چنان بود که رسول خدا(ص) هر روز چندین بار در مورد او به فرشتگان مباهات می‌کرد و امامان معصوم: نیز، در طول تاریخ به او افتخار می‌کردند.
خدیجه(س) محبوب رسول خدا(ص) بود و همواره، حتی پس از رحلت خدیجه(س)، پیامبر(ص) به او اظهار علاقه می‌کرد. پیامبر(ص) دلیل علاقة فراوان به خدیجه(س) را یکی مادری همة فرزندان رسول خدا(ص) ـ به‌جز ابراهیم ـ و دیگری ایمان والای خدیجه(س) می‌دانست. خدیجه(س) در ۶۵ سالگی در ماه رمضان سالی که پیامبر(ص) آن را «عام‌الحزن» نامید، از دنیا رفت. پیکر او را به گورستان حجون بردند و پیامبر(ص) با دستان خود، او را به خاک سپرد.
