به گزارش اداره روابط عمومی و اطلاع رسانی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، کرسی علمی و ترویجی نقدی بر “دستور کار ۲۰۳۰ برای توسعه پایدار” با ارائه حجت‌الاسلام دکتر ناصر جهانیان و با حضور حجج اسلام سیدعباس موسویان و سعید فراهانی فرد از اعضای هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در سالن جلسات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی برگزار شد.
بر اساس این گزارش حجت الاسلام جهانیان در ابتدای این نشست به ارائه مبانی و چارچوب نظریه ۲۰۳۰ در توسعه پایدار پرداخت و اظهار داشت: بعد از ترسیم اهداف هزاره توسعه توسط رهبران جهان که قرار شد تا سال ۲۰۱۵ فقر به نیمه خود برسد، بحث توسعه پایدار را به عنوان فرآیند جدید [که نام “الگوی روشنفکری قرن بیست و یک برای توسعه” را برای آن قرار دادیم] مطرح کردند که یک الگوی انسانی بود و در مقاله‌ای آن را نقد کرده‌ایم.
عضو هیأت علمی گروه اقتصاد اسلامی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی با اشاره به مبانی دستور کار ۲۰۳۰ برای توسعه پایدار نیز بیان کرد: ادعای این دستور کار، تبدیل جهان به مکان بهتری برای زندگی تا سال ۲۰۳۰ است که منشور قرن بیست‌و یکم برای مردم و کره زمین محسوب می‌شود.
وی ادامه داد: در این دستور کار، تبلیغاتی مبنی بر توانایی تبدیل به نخستین نسلی پایان دهنده به فقر در جهان صورت گرفته و بیان می‌کنند که در غیر این‌صورت، ممکن است کل بشریت از بین برود و در واقع به نوعی بشریت را تهدید به نابودی می‌کند.
حجت الاسلام جهانیان با بیان این که نقد ما حول این محور است که دستور کار ۲۰۳۰، کشتی نجات دهنده نسل بشر از انقراض و پایان تاریخ نیست، گفت: دستور کار ۲۰۳۰ در حقیقت، تداوم پروژه غربی‌سازی و نقشه راه جهانی سازی و حاکمیت سرمایه‌سالاری به دست تمامی کشورهای عضو سازمان ملل است.
وی مطرح کرد: علی‌رغم این‌که اهداف ظاهری این دستور کار، ۱۷ هدف زیبا است، اما هدف واقعی آن قبله سازی کشورهای توسعه‌یافته و الگوسازی این کشورها در زمینه تولید و مصرف است.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی با تأکید بر توجه به مبانی دستوری سند ۲۰۳۰ اظهار داشت: اگر این سند با دیگر اسناد چمهوری اسلامی مانند سند اسلامی و ایرانی پیشرفت مقایسه شود، این نکته دریافت خواهد شد که در سند ۲۰۳۰ همه مطالب به لحاظ ساختاری و ظاهری چیده شده و برنامه ریزی دقیقی صورت گرفته است.
وی افزود: انجام کارهای لازم، تشکیل جلسات مجمع به فاصله زمانی ۴ سال یکبار به منظور انجام پایش دستوری، ارزیابی روند بازخورد‌ها، سیاست‌ها و تعیین شاخص‌ها از جمله این نکات دستور قوی در این سند است، هرچند به جهت محتوایی مورد انتقاد است، اما از جهت ساختاری و ظاهری آموزنده است.
