به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، حجت الاسلام و المسلمین محمد ملک زاده عضو هیئت علمی گروه سیاست پژوهشگاه در گفتگو با خبرگزاری حوزه با بیان این که تحقق عدالت علوی مهم ترین راه برای خدمت به جامعه انسانی و تلاش در مسیر حل مشکلات آن ها در سایه بندگی خدای متعال است، گفت: در کلام نورانی مولی الموحدین علی(ع) که دقت کنیم، به خوبی متوجه می شویم که از نگاه ایشان، حکومت فرصتی مناسب در راستای خدمت به بندگان خداست و لذا ایشان در بیانات خویش و نامه‌هایشان به کارگزاران حکومتی بر این مساله تأکید می کنند که به پست و مقام به عنوان طعمه و وسیله‌ای برای کسب ثروت و قدرت نمایی نگاه نکنند، بلکه آن را امانتی بدانند که به آنها داده شده تا به این طریق زمینه ای پیدا کنند تا به دین خدا و بندگانش خدمت رسانی داشته باشند.
وی اضافه کرد: به همین خاطر بود که امام علی(ع) در همان روزهای نخست خلافت بر مسلمین در بیانی خطاب به مردم فرمودند آگاه باشید که امروز که من حاکمیت را پذیرفته ام همه دارایی ام، این مرکب و لباس‌های تنم و این قنبر، غلام من است که دستیار و کمک حالم است و آن روزی که حکومت را رها کرده، یا از طریق شهادت یا مرگ طبیعی و یا عوامل دیگر از بین شما می‌روم، اگر بیش از این، ثروتی در دوران حاکمیت بدست آورده باشم، نقل به این مضمون می‌فرمایند که بدانید در حق شما خیانت کرده ام.
قاطعیت امیرالمؤمنین(ع) در برابر سوءاستفاده کنندگان از بیت المال
عضو هیئت علمی گروه سیاست پژوهشگاه همچنین گفت: حضرت امیر(ع) در اوج ساده زیستی و شفافیت در برابر مردم، در مقابل گردن‌کشان و سوء استفاده کنندگان از بیت المال، بسیار حساس و قاطع بودند تا آن جا حتی برخی از صحابه پیامبر که در روزگار پس از رسول الله (ص) به ثروتی غیرمنطقی دست یافته بودند، از این قاطعیت حضرت ناراحت شده و در صف مخالفان و دشمنان امیرالمؤمنین(ع) قرار گرفتند.
وی تصریح کرد: مولای متقیان نه صرفاً در مقام سخن و حرف بلکه در جایگاه عمل با مردم و توده‌های فقیر و زحمتکش همدردی داشتند، تا آن جا که خویش در ردیف فقرا به زندگی می پرداخت و بیان می داشت: «”آیا دلم به این خوش باشد که به من امیرالمومنین بگویند اما در سختی‌ها و رنج و تلخی‌های زندگی با مردم شریک نباشم!؟ … اگر بخواهم می‌توانم و این امکان را دارم که از بهترین غذاها، لباس‌ها، بهترین مسکن برای خود استفاده کنم و لیکن دور است از ساحت حکومت و حاکمان اسلامی که در زمان تصدی مسئولیت، از فرصت حکومت برای تمتعات دنیوی، لذت جویی ها و کام یابی ها بهره ببرند. من چگونه با شکم سیر خوابیده، از غذاهای لذیذ استفاده کنم و از امکانات بهره ببرم و حال آن که شاید در یکی از دورافتاده‌ترین نقاط تحت حاکمیت من، کسی یا کسانی باشند که شب، گرسنه سر بر بالین بگذارند.»
