براساس نظرگاه شیعى، پس از رسول خدا(ص)، زنجیره حجت هاى الهى در نظام امامت نمود یافته است، و زمین هیچ گاه از حجت خدا تهى نمى مانَد. ذکر مهدى موعود(عج) نیز در سخنان على(ع)بسیار است. على(ع)از دو لقب «مهدى» و «قائم» براى منجى موعود یاد کرده و نام او را به اشاره و تصریح باز گفته است. تبارشناسى موعود در سخنان على(ع)نشان مى دهد که مهدى)عج) از بنى هاشم، از آل محمد(ص)، از فرزندان فاطمه(س) و از نسل حسین بن على(ع)و نهمین فرزند او است. سلسله نسب مهدى موعود نیز در سخنان على(ع)مذکور است. در برخى از منابع اهل سنت، حدیثى از على(ع)نقل شده که آن حضرت، مهدى موعود را از نسل فرزندش حسن دانسته است. این حدیث از نظر سند و دلالت مخدوش است و بى اعتبار. على(ع)پنج آیه قرآن را به ظهور مهدى موعود تفسیر کرده و نیز در سخنان خویش به قیام آن مصلح جهان بشارت داده است. افزون بر این ها، على(ع)حضور در عصر ظهور را نیک بختى شمرده و خویشتن را مشتاق درک محضر موعود خوانده است. در سخنان على(ع)، سیماى ظاهرى و باطنى موعود نیز بیان شده است. از ویژگى هاى مهدى باورى در اندیشه شیعى، اعتقاد به غیبت منجى است. على(ع)نیز دویست و اندى سال پیش از واقعه غیبت، آن را پیشگویى کرده است. در سخنان علوى، سه دلیل براى غیبت موعود بیان شده است. آن حضرت، تهدید شخصیت حقیقى موعود،، تهدید شخصیت حقوقى و تخریب پایگاه مردمى او و تهدید درونى نفاق را از ادله غیبت برشمرده است. در دیدگاه على(ع)، انتظار ظهور موعود، برترین عبادت است، و منتظران باید در دوران غیبت، در دیندارى خویش استوار بمانند و خود را به سلامت روحى و حق پذیرى بیارایند. على(ع)از نشانه هاى ظهور موعود نیز سخن گفته است. شناخت این نشانه ها ضرورت تاریخى و عقیدتى دارد. این نشانه ها برخى حتمى و برخى غیر حتمى اند و با نشانه هاى قیامت متفاوتند. على(ع)اوضاع عمومى جوامع بشرى در آستانه ظهور موعود را وصف کرده و پاره اى از نشانه هاى ظهور را تذکار داده است. سفیانى و دجال نیز دو دشمن مهدى موعود به شمار مى آیند، و پیدایى این دو، از نشانه هاى ظهور است. على(ع)از یاران موعود و شماره و اوصاف آنان نیز یاد کرده است. به گفته على(ع)، موعود پس از ظهور، اسلام ناب را احیا مى کند و با تبیین و بسط معارف دینى، بدعت ستیزى و تحریف زدایى، و احیاى کتاب و سنت، حرکت اصلاح گرانه خویش را سامان مى دهد. اجراى اسلام و قانون قسط در جهان، گام بعدى موعود است که جهان را جلوه گاه فضایل انسان مى کند.
