براساس نظرگاه شيعى، پس از رسول خدا(ص)، زنجيره حجت هاى الهى در نظام امامت نمود يافته است، و زمين هيچ گاه از حجت خدا تهى نمى مانَد. ذكر مهدى موعود(عج) نيز در سخنان على(ع)بسيار است. على(ع)از دو لقب «مهدى» و «قائم» براى منجى موعود ياد كرده و نام او را به اشاره و تصريح باز گفته است. تبارشناسى موعود در سخنان على(ع)نشان مى دهد كه مهدى)عج) از بنى هاشم، از آل محمد(ص)، از فرزندان فاطمه(س) و از نسل حسين بن على(ع)و نهمين فرزند او است. سلسله نسب مهدى موعود نيز در سخنان على(ع)مذكور است. در برخى از منابع اهل سنت، حديثى از على(ع)نقل شده كه آن حضرت، مهدى موعود را از نسل فرزندش حسن دانسته است. اين حديث از نظر سند و دلالت مخدوش است و بى اعتبار. على(ع)پنج آيه قرآن را به ظهور مهدى موعود تفسير كرده و نيز در سخنان خويش به قيام آن مصلح جهان بشارت داده است. افزون بر اين ها، على(ع)حضور در عصر ظهور را نيك بختى شمرده و خويشتن را مشتاق درك محضر موعود خوانده است. در سخنان على(ع)، سيماى ظاهرى و باطنى موعود نيز بيان شده است. از ويژگى هاى مهدى باورى در انديشه شيعى، اعتقاد به غيبت منجى است. على(ع)نيز دويست و اندى سال پيش از واقعه غيبت، آن را پيشگويى كرده است. در سخنان علوى، سه دليل براى غيبت موعود بيان شده است. آن حضرت، تهديد شخصيت حقيقى موعود،، تهديد شخصيت حقوقى و تخريب پايگاه مردمى او و تهديد درونى نفاق را از ادله غيبت برشمرده است. در ديدگاه على(ع)، انتظار ظهور موعود، برترين عبادت است، و منتظران بايد در دوران غيبت، در ديندارى خويش استوار بمانند و خود را به سلامت روحى و حق پذيرى بيارايند. على(ع)از نشانه هاى ظهور موعود نيز سخن گفته است. شناخت اين نشانه ها ضرورت تاريخى و عقيدتى دارد. اين نشانه ها برخى حتمى و برخى غير حتمى اند و با نشانه هاى قيامت متفاوتند. على(ع)اوضاع عمومى جوامع بشرى در آستانه ظهور موعود را وصف كرده و پاره اى از نشانه هاى ظهور را تذكار داده است. سفيانى و دجال نيز دو دشمن مهدى موعود به شمار مى آيند، و پيدايى اين دو، از نشانه هاى ظهور است. على(ع)از ياران موعود و شماره و اوصاف آنان نيز ياد كرده است. به گفته على(ع)، موعود پس از ظهور، اسلام ناب را احيا مى كند و با تبيين و بسط معارف دينى، بدعت ستيزى و تحريف زدايى، و احياى كتاب و سنت، حركت اصلاح گرانه خويش را سامان مى دهد. اجراى اسلام و قانون قسط در جهان، گام بعدى موعود است كه جهان را جلوه گاه فضايل انسان مى كند.
