علم دینی دارای دو افق غایی: «ملکی» و «ملکوتی» است؛ غایت ملکوتی و بَرین علم دینی، تقرب به بارگاه یاری است که از ره‌گذر «استکمال نفوس» انسان‌ها حاصل می‌شود؛ غایت ملکی و زیرین علم دینی «تعالی حیات انسان‌ها»ست که از ره‌گذر تحصیل توان در استخدام قوانین و سنن الهی برای تغییر حیات انسانی در جهت دل‌خواه، صورت می‌بندد.
از آن‌جا که ۱. مجاری معرفتِ صائب، منتهی به ساحت سبحانیاند، زیرا منبع و فاعل حقیقی علم، حق‌تعالی است؛
۲. موضوع / متعلق علم، فعل الهی‌ست.
۳. علم صائب حاکی از ذات و صفات یا مشیت تکوینی و تشریعی الهی‌ست؛
۴. غایت علم دینی، استکمال نفوس و تعالی حیات انسانی است؛ پس علم دینی ارزشمند و بلکه ارزش‌بخش است.
