به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، آیت الله حسن رمضانی، طی سخنانی در همایش ملی فلسفه معنویت با تأکید بر آراء علامه حسن زاده آملی که در پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی برگزار شد، اظهار داشت: «معنویت» مصدری جعلی است که با توجه به «معنوی» که منسوب به معناست جعل شده است. «معنا» گاهی در برابر لفظ است و لفظ هم گاهی مکتوب است و گاهی «معنا» در برابر صورت است و گاهی هم معنا در برابر ماهیت است. همه اینها وجه مشترک دارند و آن مقصود اول و اصلی شخص است که از اینها بهره می گیرد و استفاده می کند.
وی ادامه داد: اگر لفظ، عبارت، ظاهر و ماده مورد توجه است آیا توجه اولا و بالذات به همین امور است یا اینها مقصود ثانوی است و مقصود اولیه و بالذات ورای اینها است؟
استاد حوزه علمیه گفت: معنویت یعنی گرایش به مقصود اصلی و عبور از ظواهر و اموری که جنبه مقدِّمی دارد و کسی معنوی است که از همه اینها عبور کرده و به مقصود اصلی دست یافته باشد.
وی بیان کرد: معنویت یعنی رسیدن به عمق آفرینش که معرفت و عرفان است و فلسفه معنویت هم چیزی جز این نیست. این معنویت های کاذب که از شرق و غرب به قلب و ذهن جوانان پمپاژ می شود معنویت صوری است؛ در عین اینکه معنویت هستند اما از ظاهر تجاوز نمی کنند.
حجت الاسلام والمسلمین رمضانی اظهار داشت: علامه حسن زاده آملی از ظاهر و الفاظ و عبارات عبور کرده و به مقصود دست یافته بود.
وی گفت: خیلی افراد خدا را گم کرده و اشیاء را پیدا کردند و برخی افراد هم مانند علامه حسن زاده آملی اشیاء را گم کرده و خدا را جستند و قلبشان مملو از نور خداست.
استادحوزه علمیه بیان داشت: از منظر آیت الله حسن زاده آملی اگر می خواهید به خدا برسید و مقصود اصلی را بیابید راهش علم و عمل است.
وی گفت: برخی با تکیه بر حدیث معروف از امام صادق (ع) که فرمود: «لَیسَ ألعِلمُ بِکِثرَهِ ألَتعلیمِ و ألتَعَلُّمِ انما العلم نورٌ یَقذِفِهُ أللهُ فی قلبِ مَن یشآءُ؛ علم با زیادت تعلیم و تعلم حاصل نمی‌گردد، بلکه آن نوری است که خداوند بر قلب آنکه إراده کند می‌تاباند» به درس و بحث و استاد و نشستن و رفتن و تحقیق و نوشتن بی مهری می کنند درحالیکه این برداشت صحیح از حدیث نیست. امام (ع) می خواهد بگوید اگر می خواهید علم به دل شما راه یابد و نورانیت حاصل شود باید از این علل مقدِّمه و اعدادها بهره بگیرید.
حجت الاسلام والمسلمین رمضانی خاطرنشان کرد: باید همواره دنبال قاعده بود؛ «قاعده» تلاش و کوشش و درس خواندن است، علم الهی استثناست. استثناء را در حد استثناء نگه دارید.
وی گفت: آیت الله حسن زاده آملی فانی در کتاب بود و به آن احترام می گذاشت به گونه ای که اجازه نمی داد کسی روی کتاب یک لیوان آب یا استکان چای بگذارد.
