تاریخ فرهنگی رهیافتی است که در آن از منظر فرهنگ به حوادث و رخدادهای یک جامعه در یک دوره تاریخی نگریسته می‌شود و بر خلاف رویکردهای مرسوم در تاریخ نگاری بر مبنای نیازها و خلاءهای امروز از حال به گذشته نظر می‌کند. آنچه که در این رویکرد برجسته و دارای اهمیت می‌باشد، توصیف، تبیین و احیاناً تأویل افکار، ادراکات و احساسات عمومی در یک برعه تاریخی با بهره‌گیری از روش‌های نشانه‌شناسی، پدیدارشناسی، هرمنوتیکی و گفتمانی است. در حقیقت تاریخ فرهنگی دو نگرش تاریخی و انسان‌شناختی را با هم تلفیق کرده و از تاریخ به عنوان بستر و زمینه شناخت الگوهای رفتاری، بازخوانی باورها و امیال آدمیان بهره می‌گیرد تا بتواند تحلیل جدیدی از گذشته انسانی ارائه دهد. گو اینکه در این کار به جای تمرکز بر عملکرد رجال عرصه سیاست، به فرهنگ عامیانه، تجربه‌های زندگی عمومی و افراد گمنام توجه نشان می‌دهد.