به گزارش اداره روابط عمومی و اطلاع رسانی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، یکصد و شصت و هشتمین جلسه شورای علمی گروه ادب و هنر مرکز پژوهش‌های جوان وابسته به پژوهشگاه برگزار شد. استاد محمد قاسمی‌پور در این شورا به ایراد سخنانی پرداخت.
قاسمی‌پور گفت: بزرگترین کارکرد سینما، این وسیله سمعی و بصری جذاب، در خلق رویا، خلق ماجرا، خلق شخصیت‌های دوست داشتنی، نفرت انگیز، ترحم برانگیز و … در نهایت ایجاد احساسات عمیق انسانی از عشق و محبت گرفته تا ترس و نفرت است. دیگر سینما یک وسیله ساده سرگرمی ساز نیست، سینما پا را بسیار فراتر گذاشته است. سینما یک نوع متن است؛ وی افزود: پیش فرض افرادی که دست به مطالعات جامعه شناختی سینما می‌زنند بر این بوده که آثار سینمایی از اوضاع اجتماعی معینی ناشی می شود و به همین سبب سینما را نمی‌توان به درستی فهمید مگر اینکه نخست ارتباط سینما را با اوضاع جامعه به دقت بررسی کرد.
قاسمی‌پور خاطرنشان کرد: جامعه شناسی دانشی است که تلاش می‌کند تا فرآیندهای اجتماعی را در جامعه تبیین کند. از این منظر باید به کارکرد سینما در حوزه مطالعات جامعه شناسی نگاه کرد. به عبارت دیگر سینما از منظر یک جامعه شناس مبنایی است که او می‌تواند برای مطالعه علمی جامعه استفاده کند. در صورتی که در نقد ادبی ملاحظه های زیبایی شناختی می تواند یکی از محوری ترین هدف‌های منتقدان ادبی در خوانش‌هایی که از متون سینمایی به دست می دهد، باشد.
عضو شورای علمی گروه ادب و هنر مرکز پژوهش‌های جوان تصریح کرد: رویدادهای تاریخی در فیلم به گذر زمان در دنیای واقعی ربطی ندارد. در حالی که تماشاگر در زندگی روزمره خود با سیر بی رحم ثانیه ها، ساعت ها و روز ها سرو کار دارد، سینما این توانایی را دارد که به شیوه‌های مختلف این سیر منطقی را به هم بزند و یا حتی بازه زمانی تازه‌ای را به وجود آورد. استاد محمد قاسمی‌پور ادامه داد: باید در نظر داشت همه این قوانین به صورت ناخودآگاه در طول تاریخ سینما در ذهن تماشاگر جای گرفته و به نوعی سینما، تماشاگرش را برای ایجاد ارتباط با خودش، تربیت کرده و آموزش داده است. در حالی که اولین تماشاگران سینما قادر به درک کوچک ترین پیچیده گی زمانی و مکانی در فیلم ها نبودند، تماشاگر امروزی قادر به درک و قبول پیچیده ترین تمهیدات سینمایی است.
