به گزارش اداره روابط عمومی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، درپی درگذشت مظلومانه جناب آقای مرحوم دکتر حسین خزائی عضو هیات علمی گروه فرهنگ‌پژوهی پژوهشگاه،دکتر مهدی جمشیدی دیگر عضو هیات علمی این گروه موفق، در یادداشتی به برخی صفات مورد وصف ایشان اشاره کرد.
در ادامه این مطلب، یادداشت مهدی جمشیدی عضو هیات علمی گروه فرهنگ‌پژوهی پژوهشکده فرهنگ و مطالعات اجتماعی از منظرتان عبور خواهد کرد.
بسمه تعالی
مرحوم دکتر حسین خزایی، از همکاران باثبات و دیرینه پژوهشگاه به‌شمار می‌آمدند که سالیانِ سال در گروه فرهنگ‌پژهی، به تحقیق و مطالعه اشتغال داشت و همواره در تلاش بود تا به نوعی، نگاه‌های دینی و انقلابی را به مطالعاتِ فرهنگی و آینده‌شناسانه، وارد کند. نوشته‌ها و تحقیق‌هایی که از ایشان به‌جا مانده، از این جهت، در خورِ توجّه است.
این همکارِ خدوم و متواضع، با همه همکاران، رفتاری دوستانه و برخوردی صمیمی داشت و هیچ‌گاه بر کسی خشم نگرفت و زبان به تندی باز نکرد. خوش‌خُلقی و متانت و ادب، خصوصیاتِ بارز و مشهود ایشان بود، بهطوریکه ایشان اهتمام داشت همکاران را نسبت به خود، دچارِ رنجش نکند و خاطرِ کسی را نیازارد. مرحوم خزایی، به دیده مساعدت به دیگران می‌نگریست و به آنها، خوش‌بین بود؛ چنانچه کمکی از وی خواسته می‌شد، دریغ نمی‌کرد و می‌کوشید تا از زندگیِ دیگران، گُره‌گشایی کند؛ بی‌ادعا و گوشه‌نشین و متواضع بود؛ از این‌که خود را در نزدِ دیگران، مطرح کند و بزرگ جلوه دهد، پرهیز داشت. مرحوم دکتر خزایی، تقیّد به نمازِ اوّلِ وقت داشت، بهطوریکه با شنیدن صدای اذان، دست از کار می‌کشید و به سراغِ اقامه نماز می‌رفت. در عینِ حال، در پیِ تظاهر به دیانت و مقدس‌مآبی نبود و دین‌نمایی و دین‌فروشی نمی‌کرد. در مجالسِ اهلِ بیت علیهم السلام شرکت می‌کرد و به ایشان، تعلق و دلبستگیِ عمیق داشت. در عقاید و ارزش‌های دینی، مطیعِ عالِمانِ دین‌شناس بود و هیچ نسبتی با جریان‌های فکری و دینیِ دگراندیش و غیرِ انقلابی نداشت.
از خدای متعال، مسألت می‌کنیم که وی را مشمولِ لطف و مغفرتِ خویش قرار دهد و در جوارِ رحمت و عنایتِ خود و اولیائش، مستقر گرداند، و به خانواده ایشان در برابرِ این مصیبتِ تلخ، صبر و بردباری دهد. إن‌شاءالله.
