فاطمه(س) در سال پنجم بعثت به دنیا آمد و همواره در کنار پیامبر(ص) و حامی ایشان بود و این رابطه، پس از ازدواج فاطمه(س) و علی(ع) نیز به‌هیچ‌روی کم‌رنگ نشد (ارجاع به مقاله ولادت فاطمه(س)).
فاطمه(س) از همان دوران کودکی، همواره مورد محبت فراوان پیامبر(ص) بود و پیامبر(ص) تا دخترش را نمی‌بوسید، به خواب نمی‌رفت. فاطمه(س) بااینکه کودکی بیش نبود، در هنگام گرفتاری‌های رسول خدا(ص) و آزار و اذیت مشرکان در مکه، پدرش را دلداری می‌داد و از او دلجویی می‌کرد.
پیامبر(ص)، در هنگام هجرت به مدینه، دخترش را با چند زن دیگر، به همراه علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) به مدینه فرستاد. در مدینه، فاطمه(س) حدود یک سال در خانه پدر بود و پس از آن با علی(ع) ازدواج کرد. پس از اندک زمانی به خانه حارثهبن‌نعمان که نزدیک خانه رسول خدا(ص) بود، نقل مکان کردند. پس از نزول آیه ۶۳ سوره نور که به موجب آن، مسلمانان ملزم شدند که هنگام خطاب پیامبر(ص)، از عنوان‌هایی چون «یا رسول‌الله» و «یا ایهاالنبی» استفاده کنند، فاطمه(س) نیز چنین کرد، ولی رسول خدا(ص) به دخترش گفت که او را «پدر» بخواند که خداوند به آن خشنودتر است.
پیامبر(ص) به بهانه‌هایی گوناگون، هنگام رفتن به سفر یا جنگ و هنگام بازگشت، به خانه فاطمه(س) می‌رفت و پس از نزول آیه تطهیر، به مدت شش ماه یا نه ماه، هنگام نماز صبح، در برابر خانه فاطمه(س)، آیه تطهیر را تلاوت می‌کرد و اهل خانه را با عنوان «اهل‌بیت رسول خدا» ندا می‌داد.
دیدارهای فاطمه(س) و پیامبر(ص)، دربردارنده آثار معنوی و نکات آموزشی فراوانی بود؛ ازجمله تسبیح معروف حضرت فاطمه(س) را پیامبر(ص) در یکی از همین دیدارها به دخترش آموخته است (ارجاع به مقاله تسبیح فاطمه(س)).
در واپسین لحظات زندگی پیامبر(ص) در خانه ام‌سلمه، فاطمه(س) نیز بر بالین پدر حاضر بود و به‌شدت می‌گریست. در این هنگام، تنها زمانی فاطمه(س) از گریه بازایستاد و اندکی آرام گرفت که پیامبر(ص) آهسته به او گفت که نخستین کس از اهل‌بیت: است که به رسول خدا(ص) می‌پیوندد.
