در منابع، امامت به معنای ریاست بدون واسطه و فراگیر از جانب خداوند بر مردم است.
در قرآن، هرجا که واژه «امامت» ذکر شده، در پی آن «هدایت» با قید «امر» آمده است؛ از سخنان معصومان برمی‌آید که از آغاز آفرینش، زمین، هیچ‌گاه خالی از امام نبوده است. در سخنان حضرت فاطمه(س) نیز به مباحث درباره امامت اشاره شده و آن حضرت از جایگاه والای امامت دفاع کرده است.
حضرت فاطمه(س) اطاعت از امام را موجب نظام یافتن دین و استمرار شریعت و نیز ایجاد همبستگی و دوری از تفرقه در میان امت اسلامی دانسته است.
از نگاه شیعه، امام رهبر دینی و مرجع مردم در امور دین و دنیاست که از سوی خداوند برگزیده می‌شود. حضرت فاطمه(س) نیز در بیانات خود، این اعتقاد را تأیید کرده، امام علی(ع) را برگزیده خدا برای امامت می‌داند که مردم او را کنار زده و با نادیده گرفتن حکم خدا، دیگران را بر او مقدم داشته‌اند.
دلایل امامت: احادیث و روایات فراوانی به عنوان دلیل برای اثبات امامت ذکر شده که در این میان احادیثی از حضرت فاطمه(س) نیز وجود دارد، ازجمله استناد آن حضرت به آیه ۳۵ سوره یونس برای اثبات اولویت و حق امیرمؤمنان(ع) در امامت و نیز نقل و استناد به حدیث غدیر که پیامبر(ص) فرمود: «هرکس من مولای او هستم، علی مولای اوست»؛ و نقل حدیث منزلت که رسول خدا(ص) نسبت علی(ع) را به خود، همچون هارون(ع) به موسی(ع) دانست، با این تفاوت که پس از پیامبر اسلام(ص)، پیامبری نخواهد بود؛ و حدیث ثقلین، همچنین حدیث دوازده امام از فاطمه(س) نقل شده و در آن به نام‌های دوازده امام پس از رسول خدا(ص) اشاره شده است.
دفاع حضرت فاطمه(س) از حریم امامت: حضرت فاطمه(س) افزون بر نقل احادیث امامت، اقدامات دیگری نیز در دفاع از امامت کرد. ازجمله: رفتن شبانه به در خانه مهاجران و انصار همراه همسر و فرزندانش برای یادآوری امامت امیرمؤمنان(ع)، تلاش در بازپس‌گیری فدک و استفاده از آن در پیشبرد اهداف سیاسی و دفاع از حق امامت، وصیت به دفن مخفیانه و شبانه که نشانه اعتراض به نظام حاکم بود.
دختر پیامبر اسلام(ص) در مدت کوتاه پس از رحلت پدر گرامی‌اش، برای آگاه کردن مردم به اهمیت امامت علی(ع)، همواره به ذکر فضایل او و جایگاهش نزد رسول خدا(ص) می‌پرداخت و در توجیه سکوت علی(ع) و قیام نکردنش برای احقاق حق خود، حدیثی از پیامبر(ص) را یادآور می‌شد که امام را مانند کعبه می‌دانست که مردم باید به دور او بگردند، نه او به دور مردم.
