باید «گفتگو» کنیم!
نوشتاری از زهرا کثیری سرپرست گروه دنیای عربی درباره «طریق»؛ اولین اپلیکیشن جدی برای مکالمه در اربعین که توسط گروه فرهنگی آموزشی دنیای عربی، با همکاری مرکز رشد و نوآوری پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی عرضه شده است
«صحبت کردن» اولین پله از شکل گیری یک «ارتباط» است. چیزی که همیشه سخت و آسان بوده. سخت، چون شروع کردن سخت است. چون اول باید برای از چی صحبت کنم؟ چطور صحبت کنم؟ از کجا صحبت رو شروع کنم؟ و… پاسخی داشت؛ و آسان، چون گاهی بی همه این تکلف ها هم شروع شده و راه خودش را پیدا میکند.
این «پله اول از شکل گیری یک ارتباط»، مقدمه «فهم همدیگر» است؛ قدم گذاشتن در مسیر «آشنا شدن»، «از سمت دیگر دیدن» و «دیگری را در خود نهان داشتن»؛ مسیری که میتواند انتهایش «یکی شدن» باشد.
آرزوی همیشه دورِ دستیافتنی ما، «اربعین»، هم اساسا «مسیری» ست برای «یکی شدن». درد و دغدغه «مشترک» داشتن. تمرین در زیر «یک» بیرق جمع شدن با همه سلایق و علایق است. «ظهور» را مشق کردن است.
«یجمعنا» که باعثش «حب الحسین» است و دوام بخش و قوام بخشش، «معرفت به او» و «شناخت از هم دیگر»، تنها به واسطه «ارتباط»، عمق می گیرد و ریشه دار میشود. ارتباطی عاطفی-عبادی که به راحتی میتواند ضریب گیرد و سرریز شود به عرصه های فرهنگی، فکری، تمدنی، سیاسی، هنری، اقتصادی و غیره، درختی شود که دیگر تیشه بدخواه، ریشه اش را نبرد، که هیچ، سایه هر روز بیشتر کند و ثمر، پر تر!
این اعتقاد به اهمیت شکل گرفتن «ارتباط» بین زوار در رویداد بزرگ اربعین، ایده اصلی و نقطه عزیمت جمعی بود که دست بکار طراحی اپلیکیشنی به نام «طریق» شدند. طریق، «راه» است؛ چون اتفاقا نه فقط مقصد – که حرم ارباب عشق است – مقصودِ اربعین است، که خود «راه» و «رفتنِ با همدیگر»، مقصدیّت دارد. اربعین از آن آغاز دور، آیینی جمعی بوده است؛ عمیق بنگریم، اربعین، ما را در خطی طولی به اماممان میرساند و در خطی عرض، به همدیگر.
اما از این آرمان مهم که بگذریم، خود ندانستنِ زبانِ میزبانِ مهربان، از سوی مهمان، مشکلی است. .وقتی میخواهی دستکم ، به کلامی، از خادم خسته، تشکر کنی، نمیتوانی؛ میخواهی درد دل بگویی از عشق مان به ارباب، از چیزهایی که داریم، از چیزهایی که دارند، از مشترکاتمان حرفی بزنی، راهی نیست؛ میخواهی این ارتباط را حفظ کنی، در طول سال، و اگر شد، محبت را به میزبانی جبران کنی…؛ میخواهی سوء تفاهمی را برطرف کنی…؛ میخواهی نیازی ضروری را منتقل کنی…؛ میخواهی بیشتر بشناسیشان و از آدابشان بدانی…؛ میخواهی حسرت به دل یک خداحافظی جانانه و دوستانه نمانی…؛ میخواهی کسی را که گمکردهای دارد، کمک کنی…؛ مریضی را که ناخوش است،…؛ میخواهی … و میخواهی؛ ولی نمیشود.
اینجاست که جای «دانستن واژه ها» خالی است. اگر یکبار تجربه لبخندی که پسِ شنیدن «رحم الله والدیکم» بر لب خادم خسته حسین (ع) مینشیند را از سر گذرانده باشی، یا اگر فرصتی دست داده باشد و لذت همکلامی هرچند ناتمام و ایما و اشاره ای با برادران عراقی را در خلال خستگی درکردن ها ی موکبی، درک کرده باشی، دیگر بیخیال این ندانستن واژه ها نمیشوی؛ چون حس میکنی انگار در اربعین رسالت مهمتری بر دوش داری. «سخن گفتن»، «نزدیک شدن» و «نزدیک کردن» و اصلاً مگر اربعین جز تبلور «با و برای دیگران» بودن است؟
از این منظر، دغدغه ساختن «پلی» از جنس کلام، بین ما و مردم عراق ، کم از دغدغه مبارک صحن و ستون سازی، و جاده و جا ساختن برای زوار ارباب نیست. چون هر دو دارند اربعین تمدنی را، دوشادوش، «میسازند».
کاش – حداقل-از همه کلمات دلنشین مردم عراق، «تشکر» را میدانستیم و جایگاه تعارف و قدردانی در آن فرهنگ و سرزمین را میفهمیدیم؛ که چه مرتبهای دارد!
و ادا می کردیم.
البته هنوز هم دیر نیست! اگر سری به «طریق» بزنیم…
برای دریافت اپلیکیشن به سایت دنیای عربی به آدرس https://donyayearabi.ir مراجعه نمائید.
